Vasilis Alpha

Γιατί γράφω -ακόμα- σε blog; Γράφω γιατί χρειάζομαι χώρο για σκέψη και δημιουργία, όχι χώρο για engagement. Γιατί προτιμώ πέντε αναγνώστες που σκέφτηκαν, από πεντακόσια likes που ξεχάστηκαν. Γράφω επειδή με "διαβάζω".  (Με εισαγωγικά ή χωρίς) Καλωσήρθες στο παρελθόν του blogging. (Και –απροσδόκητα– στο μέλλον του). Κάποτε, σε μια εποχή όπου το διαδίκτυο δεν έσταζε influencers και χορηγούμενα stories, υπήρχε ένας κόσμος γεμάτος ανθρώπους που απλώς…έγραφαν: Για τον κινηματογράφο, τη μουσική, το κρασί, την πολιτική, τη ζωή γενικά. Κι αυτό, πίστεψέ με, είχε δύναμη. Και δυναμική. Παραφράζοντας τον Bukowski, τα blog ήταν τα μικρά καταφύγια εκείνων που έγραφαν επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ήταν βραδινές εξομολογήσεις σε άγνωστες παρέες, με κωδικούς χρήστη και παθιασμένους γραφιάδες, αντί για "ψηφιακούς δημιουργούς" και "influencers". Ήταν ψηφιακά τετράδια για όσους ήθελαν να αφήσουν κάτι πίσω, έστω κι ένα απλό "σήμερα βίωσα κάτι" . Ήταν εκείνα...

Νέτα σκέτα: Δεν με εκφράζει μουσικά η Νατάσσα Μποφίλιου. Δεν την ακούω στο repeat, δεν σιγοτραγουδάω τα ρεφρέν της στο αυτοκίνητο. Ούτε ταυτίζομαι απόλυτα με τις χειμαρρώδεις απόψεις της και την άναρχη εκφορά τους. Διακρίνω γενικά σε αυτήν μια εκρηξιγενή υπερβολή όταν εκφράζεται, που με ωθεί σε απανωτά facepalm, άξια να γίνουν χιουμοριστικά meme. Ωστόσο, αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Γιατί όταν βλέπεις έναν ολόκληρο μηχανισμό –από θλιβερές περσόνες τηλεοπτικών πάνελ μέχρι πληκτρολογημένους αυτόκλητους ηθικολόγους– να στρέφεται με λύσσα εναντίον ενός ανθρώπου, τότε παίρνεις θέση. Και στέκεσαι δίπλα. Όχι γιατί συμφωνείς σε όλα. Αλλά γιατί κάποιοι δεν αντέχουν ούτε τη σκιά της ειλικρίνειας. Η μόνιμη επωδός: " Αριστερή με δεξιά τσέπη" . Αυτό είναι το μόνιμο, πασπαρτού "επιχείρημα" για όποιον θέλει να ασκήσει "κριτική" σε αριστερό. Η ξεχασμένη καραμέλα στο Zara παντελόνι που έχει αρχίσει να λιώνει. Η ναυαρχίδα του εγκεφαλικού νανουρίσματος για τον δεξ...

Το Athens Pride 2025 είχε συμμετοχή. Είχε παλμό. Και, κυρίως, είχε και κάτι που σχεδόν απουσίαζε τα τελευταία χρόνια: πολιτική θέση . Όχι το κλασικό, ασφαλές “ αγάπη είναι αγάπη ” που εγκρίνει και ο CEO σου, αλλά  σημαίες υπέρ της Παλαιστίνης , σε μια περίοδο που αυτό δεν είναι ακριβώς trend στο feed των ευρωπαϊκών θεσμών (ή του Instagram). Και αυτή η στιγμή –που δεν πουλιόταν – ήταν, ομολογουμένως, το πιο "ακατάλληλο" highlight του Pride: κάτι ίσως πήγε "στραβά". Και αυτό ήταν υπέροχο . Γιατί μέσα σε μια παρέλαση όπου υπάρχουν συμμετοχές συνοδευόμενες από δυο χορηγούς και τρία link στο TikTok bio, εμφανίστηκαν πανό και πλακάτ που δεν διαφημίζονταν. Δεν είχαν QR code. Δεν είχαν sponsored content. Είχαν πολιτική στάση –και κυρίως, αυτή δεν ήταν καν "εύπεπτη". Μήπως λοιπόν κάτι αλλάζει;  Ή απλώς περάσαμε από το rainbow capitalism στο radical aesthetic , με limited edition παντιέρες "Free Palestine" και early access στο merch της Αντίστασης; Δι...

Το φαινόμενο της γνωστικής προκατάληψης σύμφωνα με την οποία τα άτομα με περιορισμένες δεξιότητες σε έναν τομέα αδυνατούν να αναγνωρίσουν την ανεπάρκειά τους —και αντιθέτως υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους—ευδοκιμεί σε ένα περιβάλλον όπου η γνώμη βαφτίζεται γνώση και το βίωμα ανάγεται σε μέθοδο. Το σχετικό paper του 1999 από τους David Dunning και Justin Kruger ("Unskilled and unaware of it", Journal of Personality and Social Psychology) έδειξε ότι οι λιγότερο ικανοί σε γνωστικές δοκιμασίες υπερεκτιμούν τις επιδόσεις τους. Ουσιαστικά, περιγράφει το εξής κωμικοτραγικά οξυμωρο: όσο λιγότερα ξέρεις, τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι ξέρεις. Ο άσχετος δεν γνωρίζει απλώς ελάχιστα, αλλά δεν έχει ούτε καν την ικανότητα να αντιληφθεί πόσο άσχετος είναι. Και αυτό δεν είναι μόνο γνωσιακός περιορισμός —είναι και ηθικό ελάττωμα    Επιστημονικό παράδοξο με φρέντο και τζατζίκι. Η Ελλάδα, η χώρα του φρέντο και της ψευδεπίγραφης αυτοπεποίθησης, έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να μετατρέψει μια ...

Κάποτε, η αστυνομική βία εναντίον queer ατόμων στις ΗΠΑ ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη  και η πρώτη μαζική αντίδραση ήρθε από μαύρες τρανς γυναίκες, λεσβίες και drag queens που δεν είχαν να χάσουν τίποτα, εκτός από τη νύχτα τους στη φυλακή. Το Pride, ως συνέχεια αυτής της εξέγερσης, δεν ήταν "φεστιβάλ αποδοχής" με events και DJ set. Ήταν κραυγή διαμαρτυρίας και αντίστασης. Ήταν πέτρα πεταμένη στην κρατική καταστολή έξω από το Stonewall Inn το 1969. Ήταν η πρώτη σπασμένη βιτρίνα ενός συστήματος που απαιτούσε από τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους να ζουν υπόγεια, ντροπιασμένοι, στριμωγμένοι στο περιθώριο και σεξουαλικά εγκληματοποιημένοι. Ήταν η πολιτική ενσάρκωση του « είμαι εδώ, υπάρχω και δεν σου ζητάω την άδεια» .  Σήμερα, έχει γίνει χαριτωμένο αίτημα «να μας αγαπήσετε»  -εφόσον βέβαια είμαστε αρκετά φωτογενείς για Instagram και TikTok: Πλατφόρμες με influencers, αμέτρητες σέλφι με glitter και παρελάσεις σπονσοραρισμένες από πολυεθνικές που έκαναν "rainbow-washing", πριν κα...

1. Γιατί δεν μπορείς να λες "ποτέ ξανά" και να εννοείς "εκτός αν είναι Παλαιστίνιοι" . 2. Γιατί ένα παιδί κάτω από τα ερείπια της Γάζας δεν είναι "παράπλευρη απώλεια". Είναι έγκλημα πολέμου. 3. Γιατί η σιωπή μπροστά στη γενοκτονία είναι συνενοχή. Κι αν δε φωνάξεις τώρα, πότε; 4. Γιατί δεν υπάρχει "δικαίωμα στην αυτοάμυνα" όταν είσαι κατοχική δύναμη. 5. Γιατί δεν υπάρχει "ουδετερότητα" όταν βλέπεις να σφάζουν αμάχους. Υπάρχει μόνο θάρρος ή ντροπή. 6. Γιατί το αίμα στη Γάζα δεν ξεπλένεται με ανακοινώσεις "ανησυχίας". 7. Γιατί ένα σύστημα που εξισώνει την αντίσταση με την τρομοκρατία, είναι το ίδιο τρομοκρατικό. 8. Γιατί όταν οι καταπιεσμένοι φωνάζουν “ελευθερία”, εσύ δεν κοιτάς τους καταπιεστές για έγκριση. 9. Γιατί η Παλαιστίνη είναι το καθρέφτισμα κάθε καταπιεσμένου λαού. Αν είσαι με την ελευθερία και το δίκιο, είσαι με την Παλαιστίνη. 10. Γιατί το να βλέπεις βόμβες σε σχολεία και νοσοκομεία και...

«Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει» – Αλμπέρ Καμύ. Αν ο Καμύ είχε ζήσει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, πιθανόν να μην άλλαζε ούτε μια λέξη. Η φράση του αυτή λειτουργεί χειρουργικά, κόβοντας με ακρίβεια κάθε αθώα ψευδαίσθηση για τη «σιωπηλή δυστυχία» των μαζών και αναδεικνύει τον τοξικό μηχανισμό που συχνά κρύβεται πίσω από την απάθεια: την επιθετική ταύτιση με τον δυνάστη και τη λύσσα για τιμωρία όσων διαταράσσουν την ησυχία της παραίτησης. Ο φόβος και η παραίτηση δεν είναι πλέον καταστολή –είναι κουλτούρα. Σε μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινωνικού ιστού, η βία έχει πάψει να είναι κραυγαλέα: δεν επιβάλλεται μόνο από τα ΜΑΤ ή τα δικαστήρια· καλλιεργείται με ειρωνεία, καχυποψία και κοινωνική απομόνωση. Ελάχιστα χαρακτηριστικά της «παλιάς» βίας παραμένουν τόσο διακριτικά, μα τόσο αποτελεσματικά. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις καφετέριες, στις παρέες, ακόμη...