Δεν την ακούω στο repeat, δεν σιγοτραγουδάω τα ρεφρέν της στο αυτοκίνητο. Ούτε ταυτίζομαι απόλυτα με τις χειμαρρώδεις απόψεις της και την άναρχη εκφορά τους. Διακρίνω γενικά σε αυτήν μια εκρηξιγενή υπερβολή όταν εκφράζεται, που με ωθεί σε απανωτά facepalm, άξια να γίνουν χιουμοριστικά meme.
Ωστόσο, αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Γιατί όταν βλέπεις έναν ολόκληρο μηχανισμό –από θλιβερές περσόνες τηλεοπτικών πάνελ μέχρι πληκτρολογημένους αυτόκλητους ηθικολόγους– να στρέφεται με λύσσα εναντίον ενός ανθρώπου, τότε παίρνεις θέση. Και στέκεσαι δίπλα. Όχι γιατί συμφωνείς σε όλα. Αλλά γιατί κάποιοι δεν αντέχουν ούτε τη σκιά της ειλικρίνειας.
Αυτό είναι το μόνιμο, πασπαρτού "επιχείρημα" για όποιον θέλει να ασκήσει "κριτική" σε αριστερό. Η ξεχασμένη καραμέλα στο Zara παντελόνι που έχει αρχίσει να λιώνει. Η ναυαρχίδα του εγκεφαλικού νανουρίσματος για τον δεξιό μικροαστισμό: Αν είσαι αριστερός, πρέπει να πεινάς. Να φοράς παντελόνια με γόνατα σκισμένα απ’ την άποψη. Να κλαίγεσαι. Να κυκλοφορείς με ύφος πένθιμο, αλλιώς είσαι υποκριτής. Αλλιώς "δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς". Γιατί στην Ελλάδα, αν δεν έχεις φάει φτώχεια με το κουτάλι, δεν μπορείς να είσαι υπέρ των αδυνάτων. Αν η δυστυχία δεν τραγουδηθεί από τον Καζαντζίδη ή τον Μπιθικώτση, δεν είναι δυστυχία. Και αν η διασκέδαση δεν είναι πρώτο τραπέζι στον Οικονομόπουλο ή τον Ρέμο, δεν είναι διασκέδαση.
Δεξιός μικροαστός λέμε. Φεσωμένος μέχρι τον λαιμό, με αριστερή τσέπη και ανύπαρκτη ταξική συνείδηση. Ξέρεις, από αυτούς που κάνουν κηρύγματα περί δημοκρατίας, αλλά ονειρεύονται Παπαδόπουλο γιατί "έκανε έργα". Αυτούς που περιγράφει η Arendt ως "ιδανικούς υποτακτικούς για κάθε ολοκληρωτικό σύστημα".
Γιατί έτσι γουστάρει -και δεν θα σου δώσει καν λογαριασμό.
Η ιδεολογία δεν φοριέται. Ούτε κοστολογείται. Η κοινωνική συνείδηση δεν έχει barcode. Η ταξική τοποθέτηση δεν είναι στιλιστικό statement.
Αν πιστεύεις ότι το δίκαιο χρειάζεται πιστοποιητικό πενίας, τότε σίγουρα έχεις μπερδέψει την πολιτική με τα reality. Και ξέρεις κάτι; Δεν χρειάζεται να φοράς σάκο από πατάτες για να μιλήσεις για αδικία. Αρκεί να μη σιωπάς όταν πρέπει να φωνάξεις.
Στην τελική, αυτά που ξοδεύει δεν στα παίρνει απ’ το πορτοφόλι σου όπως τα καθάρματα που ψηφίζεις πειθήνια τόσα χρόνια.
Και η οξύμωρη υποκρισία; Φρίττεις με το φόρεμα της Μποφίλιου, ενώ καμαρώνεις τη Φουρέιρα στη Μύκονο που φοράει σύνολα που κοστίζουν τριπλά. Αλλά εκεί είναι "lifestyle". Η Μποφίλιου είναι..."πρόκληση".
Ο Μαρξ; Αστική τάξη. Οι Λένιν και Μπακούνιν; Γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών. Ο Ροβεσπιέρος; Δικηγόρος. Ο Τσε; Γιατρός. Ο Άρης; Γεωπόνος. Οι περισσότεροι είχαν πιάνο στο σπίτι. Κάποιοι από αυτούς είχαν και υπηρέτες –ωστόσο, πολέμησαν για τη χειραφέτηση του κόσμου. Κανένας τους δεν ένιωσε την ανάγκη να ντυθεί σαν άπορος για να αποκτήσει φωνή.
Όχι, δεν συγκρίνω την Μποφίλιου με τους παραπάνω. Κρίνω εσένα, που πιστεύεις ότι όποιος έχει ρούχα αξίας άνω των 200 ευρώ και ψηφίζει αριστερά, είναι ταξικός προδότης και υποκριτής. Αλλά όπως προανέφερα: επίπεδο φρυγανιάς.
Γιατί ενοχλεί η Μποφίλιου;
Ενοχλεί, γιατί είναι γυναίκα. Και οι γυναίκες όταν δεν είναι γλάστρες ή χαμογελαστές παρουσιάστριες, ξαφνικά "προκαλούν". Ενοχλεί, γιατί είναι ταλαντούχα –και δεν υποδύεται την σεμνότυφη για να μην τσαντίσει τους μετρίους. Ενοχλεί, γιατί είναι αυτοδημιούργητη, μόχθησε καλλιτεχνικά, δεν την έσπρωξε κανείς, δεν βγήκε από talent show, ούτε από κομματικό σωληνάκι συστημικής νεολαίας (βλέπε ΔΑΠ). Ενοχλεί, γιατί οι ομότεχνοί της την έχουν αναγνωρίσει καλωσορίζοντάς την στην συντεχνία, ακόμα και έχουν διαφορετικό πολιτικό πρόσημο από εκείνη -βλ. Ξαρχάκος. Ενοχλεί, γιατί έχει άποψη -και τη λέει χωρίς να ζητάει συγγνώμη, χωρίς να κάνει τον σταυρό της μην θιχτεί κανένας τηλεδικαστής.
Αν ήταν φωνή χωρίς φωνή, δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Αλλά δεν είναι.
...και το κάνει χωρίς φιοριτούρες, χωρίς να μιλάει "γλυκά" ή "μετρημένα", χωρίς να απολογείται για τη σκιά της, τότε ξεκινά το σόου. Το θράσος, βλέπεις, είναι να μιλάς χωρίς να ζητάς άδεια. Να εκφέρεις άποψη πάνω από τις κοινωνικές νόρμες.
Και ακόμα περσσότερο: να μιλάς και να έχεις σταθερό κοινό. Και τη Μποφίλιου την ακούνε. Όχι απαραίτητα επειδή συμφωνούν όλοι. Αλλά επειδή δεν τους αφήνει ήσυχους, σε μια χώρα που θίγεται από απόψεις, αλλά όχι από αυθαιρεσίες.
Ο οχετός των social media δεν είναι αντίλογος. Είναι ευτέλεια. Και γελοιότητα.
Είναι αυτή η κατηγορία επικριτών που ζει με lifestyle, συντήρηση και μένος. Τα ψοφοδεή κνώδαλα, που αποκτούν αιτία ύπαρξης όταν σχολιάζουν λυσσομανώντας με Caps Lock, χωρίς κριτική σκέψη. Που αν η Μποφίλιου δήλωνε "ουδέτερη", θα την έλεγαν ξενέρωτη, ενώ αν έλεγε "είμαι δεξιά", θα την αποθέωναν για την "ειλικρίνειά της". Αλλά είπε απλά την αλήθεια της και τότε θυμήθηκαν ότι δεν αντέχουν τη φωνή της.
Ουσιαστικά, δεν είναι καν αξιόμαχοι haters. Είναι wannabe fans ελευθέρας βοσκής, που ενεργούν σαν κακομαθημένα, επειδή δεν τους καλούν στο πάρτι. Ναι, η υποκρισία ουρλιάζει πάντα πιο δυνατά όταν ο άλλος μιλάει καθαρά.
...αλλά την υπερασπίζομαι –όχι παρά τη διαφωνία μου, αλλά εξαιτίας της. Γιατί αν κάθε φορά που κάποιος σηκώνει κεφάλι, πέφτει η κοινωνία να του το κόψει, τότε δεν έχουμε φωνή. Έχουμε "τον σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στον σβέρκο".
Και μπροστά σ’ αυτό, δεν έχει σημασία αν σου αρέσει το τραγούδι. Άλλωστε -κακά τα ψέμματα- η Μποφίλιου δεν απειλεί το σύστημα: Απειλεί την αυταπάτη σου ότι είσαι κάτι περισσότερο από παρατηρητής.
Με τη Νατάσσα λοιπόν: Όχι από λατρεία, αλλά από απέχθεια προς τη μάζα με Wifi. 
ΥΓ: Αυτόκλητε κριτή "αριστερών με δεξιές τσέπες", σου έχω νέα για τα μικροαστικά αντανακλαστικά σου: Το e-Food έχει "Τυχερή Πεινιάτα" για πιτόγυρο με 5 euro και το Temu κουπόνι για drone που ξεχαρβαλώνεται στην απογείωση. Σπεύδε και αγόραζε λοιπόν. Είναι ό,τι πιο "επαναστατικό" μπορείς να κάνεις εσύ σήμερα. Ίσως και γενικά. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη.