Vasilis Alpha

Η θλίψη για έναν μύθο που ποτέ δεν πίστεψα. Νέτα σκέτα: Δεν με συγκίνησε ποτέ. Δεν με συγκινεί ούτε και τώρα. Αν έβαζα στη σειρά τους τραγουδιστές που με καθήλωσαν, που με ανάγκασαν να σταματήσω ό,τι κάνω και να τους ακούσω, ο Ozzy Osbourne δεν θα υπήρχε ούτε ως χιουμοριστική αναφορά. Κι όμως, με τον θάνατό του βλέπω έναν ολόκληρο κόσμο να πενθεί ειλικρινά και βαθιά, με το χέρι στην καρδιά. Κι έτσι, με σχεδόν ακατανόητο, αλλά ειλικρινές ενδιαφέρον, επειχειρώ να κατανοήσω: " Γιατί "; Ένα ολοζώντανο meme με φωνή και performance. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: η φωνή του Ozzy είχε μια ιδιόμορφη γοητεία, κάτι ανάμεσα σε μεθυσμένο καλικάντζαρο και ζαλισμένο προφήτη της ερήμου με ηλίαση . Ήταν απόλυτα αναγνωρίσιμη -αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και αξιόλογη: Τεχνικά μέτριος, με περιορισμένο φάσμα και μόνιμη λαρυγγο-ρινική χροιά, ο Ozzy δε μπορεί σε καμία περίπτωση να σταθεί επάξια δίπλα στους ομόσταυλους της εποχής του. Κι όμως: Είναι ο μόνος που έφτασε σε μυθικό status τραγουδώντ...

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που περνούν σχεδόν σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μαρμαρωμένες προτομές. Στιγμές που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον ρου της ανθρώπινης περιπέτειας, αν είχαν καταλήξει λίγο διαφορετικά. Μια τέτοια στιγμή ήταν η επανάσταση του Σεΐχη Μπεντρεντίν. Ένας άνθρωπος του θεού, που κάποια στιγμή αποφάσισε πως ο Παράδεισος δεν αρκεί: "Αν δεν είναι για όλους, ας καεί -δεν έχει νόημα". Ο γιος της αντίφασης: Ένας μυστικιστής επαναστάτης. Στις 3 Δεκεμβρίου 1358, στη Σιμάβνα, κοντά στην Αδριανούπολη, γεννιέται ο Σεΐχης Μπεντρεντίν, ένα από τα πιο παράδοξα και ριζοσπαστικά πνεύματα της ύστερης μεσαιωνικής Ανατολής. Γόνος μεικτής καταγωγής –με μητέρα χριστιανή από το Διδυμότειχο και πατέρα ισλαμιστή καδή– με γενεαλογικές περγαμηνές που φτάνουν μέχρι τον Σουλτάνο των Σελτζούκων Αλαντίν Καϊκουμπάντ (για όσους κρατούν σκορ γενεών), ανατρέφεται σε περιβάλλον που ισορροπεί ανάμεσα στη θεολογική αυστηρότητα και τον πολεμικό ιδεαλισμό. Όπως κάθε μέλος της κοινωνικής του...

Υπάρχουν πολλές μορφές βίας στην τέχνη. Υπάρχουν εκείνες που ταυτίζονται με την έπαρση. Εκείνες που καμουφλάρονται ως "διασκευές". Υπάρχουν κι εκείνες που έχουν το άλλοθι της "πολιτικής θέσης". Η περίπτωση του David Draiman πέρασε και από τα τρία αυτά κομβικά σημεία. Αρχικά, είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει τη φωνή του πάνω στην αιθέρια μελωδία του 'The Sound of Silence' -ένα από τα ωραιότερα και εμβληματικότερα τραγούδια όλων των εποχών- τσαλαπατώντας τις ψιθυριστές, ντελικάτες διφωνίες των Simon και Garfunkel: Με επίπλαστη θεατρικότητα, φλύαρη δραματική ερμηνεία και ντεσιμπελικό αυνανισμό, μετέτρεψε τη σιωπή σε υστερική ικεσία ψευδομελωδικού ναρκισσισμού. Σα να εξαπολύει δηλαδή κάποιος τον Hulk σε γοτθικό καθεδρικό ναό, για να αποδείξει πόσο πολύ του αρέσει η αρχιτεκτονική. Το κοινό, ωστόσο, αγκάλιασε εκείνο το πολιτισμικό παράπτωμα -βοήθησε βλέπεις και η άρτια ενορχήστρωση. Του χάρισε δάκρυα γνήσιας συγκίνησης, σχόλια γεμάτα “so powerful” και “goosebumps” κ...

"Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρωνται, γιατί που ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;"                                          -Γέροντας Παΐσιος Λοιπόν, σου έχω ευχάριστα νέα εν Χριστώ αδελφέ μου: Περίπου 20 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν στον κόσμο ετησίως πριν μπουν στην εφηβεία. Παραθέτω μερικά παραδείγματα  και θα καταλάβεις τι εννοώ: Το παιδί που πέθανε από υποσιτισμό, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ. Το παιδί που πέθανε από νεογνικό τέτανο, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ. Το παιδί που πέθανε από συνεχείς μολύνσεις λόγω ακατάλληλων συνθηκών γέννησης, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ. Το παιδί που πέθανε από ιλαρά ή ελονοσία, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ. Το παιδί που πέθανε από παιδικό καρκίνο, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ. Το παιδί που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, είναι ΚΑΛΟ ΝΕΟ.  Το παιδί που πέθανε σε φάμπρικα της Nike/Adidas ή σε φυτεία της Nestle, είναι ΚΑΛ...