Το κοινό, ωστόσο, αγκάλιασε εκείνο το πολιτισμικό παράπτωμα -βοήθησε βλέπεις και η άρτια ενορχήστρωση. Του χάρισε δάκρυα γνήσιας συγκίνησης, σχόλια γεμάτα “so powerful” και “goosebumps” και φυσικά, άπειρα views. Γιατί, ακόμη και το kitsch έχει το κοινό του, ιδίως όταν συνοδεύεται από strings και post-production συγκίνηση.
Αλλά το πρόβλημα με εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να γκαρίζουν ατιμώρητοι πάνω από ιερά τραγούδια που τσαλαπάτησαν, είναι πως σπάνια ξέρουν πού να σταματήσουν. Έπαρση είπαμε.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο ίδιος τραγουδιστής εμφανίζεται να υπογράφει βόμβες. Κυριολεκτικά. Και να φωτογραφίζεται σε τανκ, με φόντο στρατιώτες του IDF εκφράζοντας μίσος και δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο σε όσους τον επέκριναν.
Όχι, δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας. Δεν ήταν μια γκάφα, δεν ήταν μια λάθος στιγμή. Ήταν μια συνειδητή πράξη συμμετοχής: Μια συμβολική υπογραφή σε φονικά εργαλεία, πολλά από τα οποία καταλήγουν σε σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία και σώματα παιδιών.
Και έτσι, από τον εσωτερικό θρήνο των Simon/Garfunkel, φτάσαμε στην πολεμοχαρή πόζα του Draiman. Από τη σιωπή, στο soundtrack της σφαγής -και δεν υπάρχει πιο σκοτεινό arc για έναν καλλιτέχνη από κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, το κοινό -εκείνο το ίδιο κοινό που κάποτε τον αποθέωσε- τον έφερε μπροστά στην ώρα της ανταπόδοσης.
Πρόσφατα, σε συναυλία-αφιέρωμα στον Ozzy Osbourne, ο λαλίστατος Draiman βρέθηκε επί σκηνής. Κι αντί για χειροκρότημα, δέχθηκε έντονες αποδοκιμασίες. Και μάλιστα από ένα μεταλλικό πλήθος που, ενώ γενικά είναι πολιτικά αποστασιοποιημένο, τώρα, έστω και καθυστερημένα, δεν άντεξε την υποκρισία.
Κι αν η γιούχα του κοινού στο live εκείνο ήταν η πρώτη ηχηρή, κρύα σφαλιάρα, τα social ανέλαβαν με ιδιαίτερη προθυμία το τελετουργικό ξεγύμνωμα. Χρήστες απ’ όλο τον κόσμο -κάποιοι εξοργισμένοι, άλλοι απλώς απολαυστικά σαρκαστικοί- του απέδωσαν αυτό που αρμόζει σε έναν wannabe καλλιτέχνη που υπέγραψε πάνω σε βόμβες: δημόσια γελοιοποίηση.
- “Here’s a clip of David Draiman getting booed. The serotonin it gives me is indescribable.❤️"
- “Did you learn anything from the chorus of boos you received?”
- “Anyone who signs bombs is not for me.”
- "The guy who signed 💣 for the IDF booed at a tribute show for Black Sabbath who wrote 'War Pigs'. Oh, the irony..."
- Why was he even there ? Scraping the bottom of the barrel."
- "Looks like the missiles he signed ended up backfiring straight into his own career 😂".
- "Upcoming Ireland tour in October might be interesting..."
Ως φυσιολογική εξέλιξη λοιπόν, γράφτηκε έτσι ένα ακόμη κεφάλαιο στην ιστορία του: Από την δολοφονία του "The Sound of Silence", στην ηθική πτώχευση μέσω πολεμικής ποζεριάς και τελικά στη δημόσια αποκαθήλωση. Γιατί υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην εγγενή υπερβολή του heavy metal και στην υπογραφή του θανάτου. Και όταν κάποιος την περάσει, δεν έχει σημασία πόσο δυνατό είναι το vibrato του ή πόσο "βαθύ νόημα" έχουν οι στίχοι -το κοινό μπορεί να διακρίνει το αίμα πίσω από τα φώτα.
Τι ειρωνεία, αλήθεια: ένας άνθρωπος που απογείωσε την καριέρα του διασκευάζοντας ένα τραγούδι για την οικουμενική σιωπή και την ατομική απομόνωση, να καταλήγει να πανηγυρίζει τις πιο εκκωφαντικές εκρήξεις και να αποδοκιμάζεται μαζικά. Και από το “Hello darkness, my old friend” στο “Hello, παιδικά φέρετρα”. Ένα ταξίδι γεμάτο νότες, κραυγές και -τελικά- ντροπή.
ΟΚ. Δεχόμαστε ότι η σφαγή του τραγουδιού ήταν απλά τέχνη κατά λάθος -και κάτι υποκειμενικό από πολλούς.
Οι υπογραφές στις βόμβες όμως ήταν αντικειμενικά έγκλημα από πρόθεση.
Και η αποδοκιμασία στη σκηνή ήταν μια μικρή, απολαυστική δόση κάρμα.
ΥΓ1: Ναι, είναι Εβραϊκής καταγωγής. Όπως και η Natalie Portman που αρνήθηκε τη βράβευσή της στο Ισραήλ, εκφράζοντας την αντίθεσή της στην πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου για την Παλαιστίνη.
ΥΓ2: Θα ήθελα να αναφέρω σκωπτικά, ότι ο τύπος θυμίζει φυσιογνωμικά Γερμανό Ναζί βασανιστή του Άουσβιτς, αλλά ίσως ήταν cheap shot. (Φτου...Μόλις το έκανα).