Η Σωτηρία Μπέλλου δεν χωράει σε αγιογραφίες. Ήταν φωνή-ξυράφι, ψυχή-καμίνι και ζωή που δεν έμαθε ποτέ να υποκλίνεται. Ήδη από τα πρώτα της βήματα, η ζωή της έμοιαζε με κακογραμμένο μελόδραμα που μόνο η ίδια μπορούσε να διορθώσει. Την πάντρεψαν με το ζόρι με έναν άντρα που την κακοποιούσε, σε σημείο να αποβάλλει. Εκείνη απάντησε με βιτριόλι. Πλήρωσε το τίμημα της ελευθερίας με φυλακή, αφήνοντας πίσω το ρόλο του θύματος.
Στην Κατοχή οργανώθηκε στην Αντίσταση με το ΕΑΜ. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και βασανίστηκε. Πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά και στη Μάχη της Αθήνας καταλήγοντας με σφαίρα στο χέρι και χειροπέδες στους καρπούς.
Κι όμως δεν σταμάτησε. Το 1949, κάποιοι Χίτες την έκαναν τουλούμι στο ξύλο στο κέντρο που τραγουδούσε, γιατί αρνήθηκε την "παραγγελιά" τους. Στο πάλκο και ο Τσιτσάνης. Κανείς δεν αντέδρασε να την υπερασπιστεί.
Αντράκια ξεφτίλες...Η Μπέλλου είχε αποδείξει ξανά ότι δεν ήταν απλώς μια μεγάλη τραγουδίστρια. Ήταν σωστή θεομηνία. Μια γυναίκα από ατσάλι που ποτέ δεν έμαθε να χαμογελά για να βρει θέση στα σαλόνια ακολουθώντας κοινωνικές νόρμες. Μια φωνή που επέστρεφε πάντα από την κόλαση για να κατεβάσει άλλο ένα ποτηράκι στην υγειά της.
Κι όμως δεν σταμάτησε. Το 1949, κάποιοι Χίτες την έκαναν τουλούμι στο ξύλο στο κέντρο που τραγουδούσε, γιατί αρνήθηκε την "παραγγελιά" τους. Στο πάλκο και ο Τσιτσάνης. Κανείς δεν αντέδρασε να την υπερασπιστεί.
Αντράκια ξεφτίλες...Η Μπέλλου είχε αποδείξει ξανά ότι δεν ήταν απλώς μια μεγάλη τραγουδίστρια. Ήταν σωστή θεομηνία. Μια γυναίκα από ατσάλι που ποτέ δεν έμαθε να χαμογελά για να βρει θέση στα σαλόνια ακολουθώντας κοινωνικές νόρμες. Μια φωνή που επέστρεφε πάντα από την κόλαση για να κατεβάσει άλλο ένα ποτηράκι στην υγειά της.
Δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν ομοφυλόφιλη -και μάλιστα σε μια εποχή που αυτό δεν σήμαινε πολύχρωμη "υπερηφάνεια", αλλά κοινωνικό εξοστρακισμό.
Αν ξεκινούσε σήμερα, θα την έκαναν σύμβολο της LGBTQ+ κοινότητας. Εκείνη όμως μάλλον θα τους κοιτούσε με το γνωστό της ύφος και θα σήκωνε το μεσαίο δάχτυλο, πριν ανάψει άλλο ένα τσιγάρο.
Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε για μουσικές αδικίες, ας σταθούμε σε μία: ο Θεοδωράκης δεν της εμπιστεύτηκε ποτέ έργα του. Ούτε καν τον 'Επιτάφιο'. Ίσως γιατί φοβήθηκε ότι εκείνη θα τον έκανε επιτάφιο για όλους τους άλλους. Κι έτσι χάσαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον Ρίτσο με τη φωνή που μπορούσε να τον στήσει απέναντι στον Χάρο και να τον κάνει να υποχωρήσει.
(Αντίθετα, προτίμησε τον υπερεκτιμημένο μπουχέσα της μιάμισης οκτάβας που κώλωσε μπροστά στη Χούντα τραγουδώντας τον ύμνο της. Και την πολιτική γυρολόγα/σιγανοπαπαδιά, που ακούγεται σαν νεροσωλήνας σε απόφραξη με Τουμποφλό και σε τόνο θνησιγενούς Σι Μπεμόλ. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλυθούν σε απόμενη ανάρτηση).
Ευτυχώς, υπήρξαν κι άλλοι με περισσότερη μουσική οξυδέρκεια που δεν είδαν στη Μπέλλου μια λαϊκή τραγουδίστρια περιορισμένης χρήσης, αλλά το μοναδικό ηχείο που μπορούσε να κουβαλήσει το βάρος των λέξεών τους.
Ο Σαββόπουλος και ο Μούτσης της έδωσαν τραγούδια τους κι εκείνη τα έκανε μουσικά ορόσημα: Αρκεί να ακούσει το δυναμικό "μπάσιμό" της στο "Δε λες κουβέντα" ή την άνεσή της στα δωρικά γυρίσματα στο "Ζεϊμπέκικο".
Γιατί η Μπέλλου δεν ερμήνευε απλώς: έπαιρνε τη μελωδία και την έβγαζε από το στομάχι, μαζί με όλη την πίκρα, τον καπνό και το κρασί που της χρωστούσε η ζωή.
Ευτυχώς, υπήρξαν κι άλλοι με περισσότερη μουσική οξυδέρκεια που δεν είδαν στη Μπέλλου μια λαϊκή τραγουδίστρια περιορισμένης χρήσης, αλλά το μοναδικό ηχείο που μπορούσε να κουβαλήσει το βάρος των λέξεών τους.
Ο Σαββόπουλος και ο Μούτσης της έδωσαν τραγούδια τους κι εκείνη τα έκανε μουσικά ορόσημα: Αρκεί να ακούσει το δυναμικό "μπάσιμό" της στο "Δε λες κουβέντα" ή την άνεσή της στα δωρικά γυρίσματα στο "Ζεϊμπέκικο".
Γιατί η Μπέλλου δεν ερμήνευε απλώς: έπαιρνε τη μελωδία και την έβγαζε από το στομάχι, μαζί με όλη την πίκρα, τον καπνό και το κρασί που της χρωστούσε η ζωή.
Και το κυριότερο: δεν αποζητούσε το χειροκρότημα εκβιάζοντας συναίσθημα με υπερβολές. Δεν παρακαλούσε το κοινό να την αγαπήσει. Απλώς ανέβαινε στο πάλκο, έλεγε την αλήθεια της και την άφηνε να πέσει πάνω σου. Σαν την Edith Piaf, μόνο που αντί για «non, je ne regrette rien» θα έλεγε ξερά:
«Ναι, το έκανα. Και λοιπόν;»
ΥΓ: Στη φωτογραφία, η Σωτηρία Μπέλλου δίπλα στον Christopher Lee.
Ο ίδιος, σε δηλώσεις του τότε στην ΕΡΤ, είχε πει πως «η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου είναι εφάμιλλη με εκείνη της Billie Holiday».
Ο ίδιος, σε δηλώσεις του τότε στην ΕΡΤ, είχε πει πως «η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου είναι εφάμιλλη με εκείνη της Billie Holiday».
Μια γυναίκα λοιπόν, που δεν την αναγνώρισε αρκετά η ελληνική κουλτούρα της βιτρίνας, αλλά την τίμησε ένας πολυτάλαντος Βρετανός λόρδος. Δυο άνθρωποι που, αν μάζευες τις εμπειρίες εκατό ζωών, πάλι δε θα τους έφτανες.