Αν η Eurovision ήταν παιδική χαρά, τότε η Κλαυδία θα ήταν ένα πιτσιρίκι που φοράει t-shirt με στάμπα για τη φιλία, ενώ συναναστρέφεται με τα κακομαθημένα που κάνουν bullying στους συμμαθητές τους.
Το «Αστερομάτα» μιλά για ρίζες και χαμένες πατρίδες, αλλά μάλλον δεν εννοούσε τη Γάζα –εκεί το θέμα είναι λίγο πιο πολύπλοκο και μπλοκάρει τα συγκινησιακά αντανακλαστικά της Eurovision. Και έτσι, "πριν αλέκτορα φωνήσαι", την βλέπουμε να χαριεντίζεται με την εκπρόσωπο του Ισραήλ, τη στιγμή ακριβώς που η Γάζα μετρούσε νεκρά παιδιά αντί για στίχους. Ίσως να την μπέρδεψε με την Ισλανδία –συμβαίνει.
Οι ρίζες της Κλαυδίας, βλέπετε, έχουν GPS: πιάνουν σήμα μόνο όταν δεν κινδυνεύει η καριέρα. Άσε που το μακελειό στη Γάζα δεν έχει καν πιασάρικο ρεφρέν. Μόνο ουρλιαχτά και σκόνη. Πολύ off-brand ρε παιδί μου...
Και στην τελική, γιατί να ρισκάρει για μερικούς νεκρούς; Άλλωστε, ποτέ δεν είναι viral υλικό τα stories με αίμα, ούτε καν insta-friendly.
Φυσικά, όταν τη ρωτήσουν, θα πει πως είναι απλώς καλλιτέχνιδα, δεν είναι πολιτικός και πως "η μουσική ενώνει". Γιατί ναι, τι ενώνει περισσότερο απ’ το να τραγουδάς για ανθρώπους που σφαγιάστηκαν, ενώ χαμογελάς δίπλα σε εκπρόσωπο μιας χώρας που κάνει κάτι αντίστοιχο τώρα; Άλλωστε, για την Κλαυδία οι καλλιτέχνες ζουν σε κάποιο μετα-σύμπαν όπου οι γενοκτονίες είναι θολές εντυπώσεις, κάτι σαν το background ενός κομμένου video clip στο Τικ Τοκ. Εκεί δηλαδή που ο ξεριζωμός είναι concept -όχι ιστορική ευθύνη- και ο θρήνος είναι εργαλείο σκηνικής παρουσίας.
Θα μπορούσαμε βέβαια απλά να γελάσουμε πικρά με τη στάση της Κλαυδίας , αν δεν ήταν τόσο αποκρουστικά αληθινή. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η υποκρισία δεν σκοτώνει —μόνο καλύπτει εκείνους που σκοτώνουν. Και κάπως έτσι, περάσαμε από το “Remember” στο “Whatever”, και από το “Never Again” στο “Όχι τώρα, έχω συνέντευξη στην ισραηλινή τηλεόραση”...
ΥΓ1: Το "Αστερομάτα" είναι φοβερό κομμάτι. Η Κλαυδία είναι εκκολαπτόμενο διεθνές βλήμα, βεληνεκούς Μούσχουρη. Έτερον εκάτερον. Για να εξηγούμαστε.
ΥΓ2: Όσο επιχειρούν τα ντόπια media να καλύψουν με γιουροβιζιονικό glitter το αίμα των παιδιών στη Γάζα, η Μαρίνα Σάττι τα βάζει με Ισραηλινούς δημοσιογράφους και ο Λάνθιμος μαζί με 390 καλλιτέχνες συνυπογράφει κείμενο ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Οι ρίζες της Κλαυδίας, βλέπετε, έχουν GPS: πιάνουν σήμα μόνο όταν δεν κινδυνεύει η καριέρα. Άσε που το μακελειό στη Γάζα δεν έχει καν πιασάρικο ρεφρέν. Μόνο ουρλιαχτά και σκόνη. Πολύ off-brand ρε παιδί μου...
Και στην τελική, γιατί να ρισκάρει για μερικούς νεκρούς; Άλλωστε, ποτέ δεν είναι viral υλικό τα stories με αίμα, ούτε καν insta-friendly.
Φυσικά, όταν τη ρωτήσουν, θα πει πως είναι απλώς καλλιτέχνιδα, δεν είναι πολιτικός και πως "η μουσική ενώνει". Γιατί ναι, τι ενώνει περισσότερο απ’ το να τραγουδάς για ανθρώπους που σφαγιάστηκαν, ενώ χαμογελάς δίπλα σε εκπρόσωπο μιας χώρας που κάνει κάτι αντίστοιχο τώρα; Άλλωστε, για την Κλαυδία οι καλλιτέχνες ζουν σε κάποιο μετα-σύμπαν όπου οι γενοκτονίες είναι θολές εντυπώσεις, κάτι σαν το background ενός κομμένου video clip στο Τικ Τοκ. Εκεί δηλαδή που ο ξεριζωμός είναι concept -όχι ιστορική ευθύνη- και ο θρήνος είναι εργαλείο σκηνικής παρουσίας.
Θα μπορούσαμε βέβαια απλά να γελάσουμε πικρά με τη στάση της Κλαυδίας , αν δεν ήταν τόσο αποκρουστικά αληθινή. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η υποκρισία δεν σκοτώνει —μόνο καλύπτει εκείνους που σκοτώνουν. Και κάπως έτσι, περάσαμε από το “Remember” στο “Whatever”, και από το “Never Again” στο “Όχι τώρα, έχω συνέντευξη στην ισραηλινή τηλεόραση”...
ΥΓ1: Το "Αστερομάτα" είναι φοβερό κομμάτι. Η Κλαυδία είναι εκκολαπτόμενο διεθνές βλήμα, βεληνεκούς Μούσχουρη. Έτερον εκάτερον. Για να εξηγούμαστε.
ΥΓ2: Όσο επιχειρούν τα ντόπια media να καλύψουν με γιουροβιζιονικό glitter το αίμα των παιδιών στη Γάζα, η Μαρίνα Σάττι τα βάζει με Ισραηλινούς δημοσιογράφους και ο Λάνθιμος μαζί με 390 καλλιτέχνες συνυπογράφει κείμενο ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων.